شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی آید به چشم غم پرست     

 بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

رشته صبرم به مقراض غمت ببریده شد  

    همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست 

    این دل زار و نزار اشک بارانم چو شمع

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست  

    ورنه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

بی جمال عالم آرای تو روزم چون شبست  

    با کمال عشق تو در عین نقصانم چو شمع

کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت    

  تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع

همچو صبحم یک نفس باقیست با دیدار تو   

   چهره بنما دلبرا تا جان برافشانم چو شمع

آتش مهر تو را حافظ عجب در سر گرفت

آتش دل کی به آب دیده بنشانم چو شمع ؟!